Defensie en militairen met PTSS, deel II.

In het kader van het verkrijgen van meer begrip voor wat militairen allemaal meemaken en de psychische gevolgen die ze daaraan kunnen overhouden, ben ik enige weken geleden begonnen met Defensie en militairen met PTSS, deel I. Daarin geef ik enkele voorbeelden uit de praktijk.

Ik merk nog op dat ik mij ook als oud militair genoodzaakt voel om de militairen met PTSS die ik juridisch bij sta, op deze wijze te steunen in hun vaak zeer eenzame strijd om erkenning, begrip en hulp. Aangezien een goed lezer precies weet over welke zaak het gaat, volgt hier deel II.

Onderstaand volgen wederom enkele willekeurige ervaringen:

“Een uitzending die veel indruk heeft gemaakt was de missie UNMEE in 2002. Het betrof de grensstreek c.q. het grensconflict tussen Ethiopië en Eritrea. Wij kwamen er ’s nachts aan, we moesten meteen voorverkennen en de loopgraven in, het was een hele gespannen sfeer, bij het minste of geringste werd er geschoten,het waren Eerste Wereldoorlog toestanden, echte loopgraven,veertig meter van elkaar af, je zag lichamen die gespietst waren, ze renden op elkaars loopgraven af tegen het machinegeweer in, net als toen”.

“Ze schoten met 30 mm kanonnen. Als je daardoor wordt geraakt spat je in tweeën, de lichamen drogen dan uit, de tanden komen bloot. Er lag een lijk, de mond open, in elke hand een handgranaat, de pen eruit maar de botten van de hand zaten nog om de granaat heen, de rest van het lichaam lag ergens anders. Het was kamikaze, er lagen wel honderd lichamen met twee handgranaten. De granaten konden nog exploderen, die botjes hielden het bij elkaar,we zagen een gier eraan pikken,we dachten nog, straks gaat hij sky-high.

En dan volgt er het bericht over de Amerikaanse sergeant Robert Bales, die zich niets meer kan herinneren van de moord op 16 mensen. Bezuinigen op de gezondheidszorg van deze groep militaire veteranen is (maatschappelijk) simpelweg onverantwoord!

U bent geïnformeerd!

Door Hein Dudink.